Hoe het begon
Vanaf mei 2020 heb ik een zogenaamde sabbatical; eind november 2019 heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt en heb ik op mijn werk aangegeven dat ik mijn ontslag wou indienen. Na 10 jaar bij hetzelfde bedrijf had ik niet het idee nog meer te kunnen groeien en was ik simpelweg toe aan heel iets anders.
Aangezien ik nogal loyaal ben vond ik het wel een hele moeilijke stap en voelde het bijna of ik het moest ‘uitmaken’ met mijn baas. In overleg met haar heb ik nog wat maanden doorgewerkt zodat zij nog tijd had op zoek te gaan naar vervanging en zodat ik de boel netjes kon overdragen. Even de boel op orde, en zo goed mogelijk achterlaten. Zo zit ik in elkaar en het gaf me dan ook een goed gevoel het op deze manier, op vriendelijke voet, te kunnen doen.

Plaatsvervangende angst
In mei begon dan eindelijk ’the real deal’ en noemde ik het eigenlijk nog geen sabbatical. Ik kwam er alleen achter dat als je zegt: ‘Ik heb ontslag genomen’ en je daarna de vraag ‘wat ga je dan doen’ beantwoordt met ‘Geen idee nog!’, je hele zorgelijke blikken krijgt. Na enkele weken begonnen deze vragen al:
‘Hey, heb je al een nieuwe baan?’ – ‘Nope’
‘O…Maar weet je dan al wat je gaat doen?’ – ‘Nope’
‘….Aha….Maar je hebt toch wel een idee wat je leuk vindt?’ – ‘Euhhhh ja sort of, maar wil even de tijd nemen om uit te vinden of ik daar dan ook mijn werk van wil maken…’
*Zorgelijke blik*
Na een aantal van dit soort conversaties vroeg iemand die wat minder zorgelijk was ‘Ohhh dus je hebt eigenlijk gewoon een sabbatical?’… – ‘Nu je het zegt…Ja!’ Das een goed woord. Deze magische uitdrukking hielp mij in 1 klap van alle zorgelijke blikken af en men vond het gaaf, knap en moedig dat ik mijzelf nu een tussenjaar gun.

Support
Ik voel mij overigens enorm geprezen met de ‘support group’ die ik in aanloop van mijn sabbatical heb meegenomen in mijn plannen. De dag (na een volledig slapeloze piekernacht) dat ik de beslissing nam om te stoppen met mijn baan, stond mijn eerste cheerleader al klaar. Mijn vriend (en inmiddels verloofde) Chris zag dat ik niet goed geslapen had en vroeg me waar ik over had liggen denken. Met dikke ogen kwam het hoge woord eruit:
‘Ik ga mijn baan opzeggen denk ik… heb een rekensom gemaakt en ik denk dat ik het wel waard vind om er een tijdje tussenuit te gaan’.
– ‘Dat lijkt me een heel goed idee schat.’
Vrienden en familie die ik het daarna vertelde onderstreepten dit alleen maar en ook dat heeft me erg gesterkt deze keuze door te zetten.

Moedig
Eerlijk gezegd vond ik het ook wel een beetje moedig van mezelf. Afgelopen jaren gingen een aantal vrienden en vriendinnen mij voor, zij het in een andere vorm, met het herindelen van hun leven. De ene ging op wereldreis voor onbepaalde tijd, de ander werd min of meer gedwongen een nieuwe baan te zoeken, maar nam er goed de tijd voor om erachter te komen wat hij nu eigenlijk leuk vond om te gaan doen. Ik weet nog dat ik bij het horen van deze verhalen met grote ogen en open mond naar hen zat te luisteren en zei; ‘Jeetje wat spannend, dat zou ik echt noooooit durven’.
En voila, hier zit ik dan! Gelukkig niet met wereldreisambities, want in de tijd van corona is wel gebleken dat daar niet zoveel van terecht komt (helaas voor mijn vriendjes van Full Time Travels die noodgedwongen hun reis vroegtijdig moesten afkappen).

Corona
Ja, ook dat nog, dat verrekte virus kwam net aangewaaid toen ik mijn laatste maanden aan het werk was. Thuiswerken was het devies, dus eigenlijk werd ik op natuurlijke manier al langzaamaan losgeweekt van mijn oude werkplek. En geïntroduceerd met het thuis alleen zitten (heerlijk rustig en efficiënt trouwens!).
Vanuit huis stuurde ik mijn oude klanten en contactpersonen het bericht dat ik per mei gestopt zou zijn.

‘Zo dat is spannend, tijdens Corona’
– ‘Euh ja, nouja nee…ik vind het wel relax!’

Ik was juist van plan écht even helemaal niets te doen, niet meteen naar werk te gaan zoeken. Als je dan ook gewoonweg niets kan of mag door een lockdown, dan is het (voor mij) makkelijker om daaraan te wennen.

Studeren en oude hobby’s oppakken
Buiten kwam ik overigens nog wel hoor; wandelend en hardlopend vooral. Ook een perfecte manier om even helemaal los te komen van de afgelopen 10 jaar, en even een frisse wind door het bolletje te laten wapperen. Zo kwam ik ook op het idee om weer een studie op te pakken: ‘Wandelcoach’. Mensen om me heen ook weer blij dat er een beetje houvast was;

‘Oh dus je wordt coach?!’ – ‘Euh nou… dat weet ik nog niet, maar ik vind het wel interessant’

Uiteindelijk is coaching iets dat ik gaaf vind om mensen mee te kunnen helpen, maar niet iets dat ik hele dagen wil gaan doen. Net als ontwerpen en eigenlijk elke functie overigens. Door het boek ‘Hoe word je alles?’ (met dank aan de tip van Rita) werd ik me er ook van bewust dat ik juist meerdere verschillende dingen naast elkaar kan doen! Best wel een eyeopener, en heel fijn dat dit inzicht rustig aan, door het lezen van een boek en het hebben van gesprekken met vrienden en familie, vanzelf vorm heeft gekregen.

Ups and downs
Natuurlijk is niet alles helemaal gegaan zoals ik me vooraf had voorgesteld; het leek mij bijvoorbeeld een nobel streven om zorgvrijwilliger te worden bij Hospice de Liefde. Dat is maar deels ‘gelukt’. Zorgvrijwilliger worden vond ik bij nader inzien toch een stapje te heftig, waarna ik mij gelukkig wel op een andere manier voor dit goede doel kon gaan inzetten; in hun werkgroep Communicatie. Eerst vond ik mezelf een beetje een faalhaas, maar toen ik er even over na dacht was het eigenlijk wel goed zo: ik heb mijn gevoel gevolgd, zorg veel beter voor mezelf door er ook écht naar te luisteren en niet kosten wat het kost overal maar ‘ja’ op te zeggen terwijl ik van binnen ‘hell no, help!?’ denk.

Ook heb ik zo van die momenten gehad van; ‘Ja leuk, maar wat nou als ik weet wat ik wil maar daar geen baan in kan vinden?!’. Van die lekkere freak outs, waar ik op dat moment nog helemaal niet bij stil hoefde te staan (en nog niet trouwens). Anderzijds merk ik dat ik nogal kritisch en veeleisend ben naar mezelf, terwijl mijn inzet voor de projecten die ik nu freelance of vrijwillig doe ruimschoots gewaardeerd worden door de mensen waar ik het voor uitvoer.
Nog een wijze les naar mezelf… Vooral op zo’n dag die ik begin met een vol hoofd en heel veel ‘ik moet dit, ik moet dat’, waarna ik bij mezelf denk; ‘euh NEEN, je hoeft helemaal NIKS!’. Ik heb nu de luxe dat ik zelf kan kiezen en moet mezelf echt aanleren dat niet alles per direct hoeft (wat ik wel gewend was in mijn voormalige baan; daar was ik de regelneef en moesten veel projecten het liefst gisteren af).

Over luxe gesproken
Dit is wel iets dat ik me wel realiseer; ik verkeer in enorme luxe dat ik mezelf een jaar (of korter, of langer) de tijd kan geven om uit te vinden wat ik hierna wil gaan doen op werkgebied. De luxe om eigen projecten eindelijk eens aan te pakken, daar iets moois van te maken. De luxe om te kiezen welke dingen je graag wilt gaan doen en ook die dingen af te slaan waar je dus gewoon helemaal geen zin in hebt.
Maar waar haal je het geld vandaan om dit te kunnen doen? Ik heb het geluk bij het ongeluk dat ik geen hoge hypotheek heb, dat ik goed heb kunnen sparen de afgelopen jaren en ik verder niet een hele ‘big spender’ ben waardoor mijn vaste lasten ook niet torenhoog zijn. Daarnaast is het maar net wat je het zelf waard vindt en waar je prioriteiten liggen. Ik heb een bedrag voor mezelf uitgerekend en denk daar wel een jaar tot anderhalf jaar van te kunnen leven.
Andere mensen stoppen hun geld in een spiksplinter nieuwe auto (gemiddelde kosten voor een nieuwe auto: €32.000,-), in een hele grote trouwerij (gemiddeld zo’n € 15.000,-) of een kind (gemiddeld €4.500,- per jaar per kind). De auto heb ik al (de restaurateur ook), een kinderwens hebben wij niet en een trouwerij? Ja leuk! Maar dat hoeft voor mij zeker geen 15K te gaan kosten. Dus eigenlijk houd ik dan geld over om in mijzelf te investeren. En zo zie ik het ook dit jaar: een investering in mijzelf en mijn toekomst.

Wil je mij volgen in sabbatical-tijd (en daarna)? Kijk dan ook eens op mijn Instagram: @bergjemaardesign